“Ikaw na ang magaling” Culture

Nakatanggap ka na ba ng comment sa mga social medias mo na nagsasabi na “ikaw na magaling”, “eh di ikaw na ang gumawa, magaling ka eh.”, “ikaw na ang mayaman”, “ikaw na sikat”, eto lang masasabi ko sa mga yan, PUTANGINA MO! huwag naman ganyan, kaibigan.

Hindi mo talaga kayang i-please ang lahat ng tao dahil iba-iba ang ating hilig, paniniwala, bilang ng buhok sa kili-kili, at karanasan. Ibang-iba kasi ito sa sa constructive criticism dahil hindi ka naman nagbibigay ng idea or suggestions sa binigyan mo ng komento.

Ang bilis kasi nating ma-trigger na kahit hindi mo pa alam ang kabuuan ng storya, magsasalita ka na agad, at hindi doon sa sitwasyon, kundi doon sa tao na kinakausap mo. Sa social media, naging pugad ng mga keyboard warriors at opinionated na tao na inaatake ang kapwa, hindi yung idea. Kung makapag sabi ng “ang bobo mo!”, “tanga”, “gago”, eh parang bahagi lang ng katawan nila ang panlalait.

Kaya nga tinatawag na siyang “culture” dahil kung papansinin ninyo na nagkaroon lang ng social media, parang nakawala sa kural. Hindi lang mabaho ang pananalita, parang may tae ang kamay sa bilis mag-sabi ng masasakit na mga salita sa mga komento.

Stop spreading the hate, kung hateful kang tao, kunin ka na sana ni satanas, maging pasensyoso o di kaya ay skip mo na lang ang nakita mo sa social media. Hindi kailangan ng negativity sa internet, need lang ng malawak pag-iisip at pag-unawa. May utak ka, gamitin mo.

TANGINAMOWAGKANGBABALIKSATIKTOKKOKUNGWALANAMANGLAMANYANGACCOUNTMOLECHEKANGHAYOPKA!PARANGSINASABIMONGPANGITAKOGAGOKATANGINAMO!

Salamat, kaibigan sa iyong napakagandang komento. Hayaan mo, magrereflect ako sa mga sinabi mo, Thank you uli ha!

WFH – Walang Fag-asa Here

Isa na ako sa daang libong tao na nasa bahay lang at nagtatrabaho para sa pagsuporta sa fafa ko na malaki ang… pag-unawa ikabubuhay ng pamilyang hindi ko naman nakikita at nahahawakan dahil ang internet sa Pilipinas ay mas mabagal pa sa pagong na alaga ni Flash ako ay isang OFW.

Karamihan ay sinasabing napakaswerte namin dahil bukod sa nasa bahay ka lang at pwedeng gawin ang kahit ano basta nasa bahay, tulad na panonood ng porn at pagsasarili ay mas pipiliin ko pa rin na pumasok sa opisina at gumugol ng 8 oras sa aking work desk sa kadahilanang mataas ang binabayaran ko sa kuryente, libreng pagkain sa office, may magandang chick na nasa reception mas nag-eenjoy akong nasa work setting kaysa nakikita ko ang 4 na pader ng aking tinitirhan.

No offense sa mga masisipag na nagtatrabaho nang nasa bahay pero eto na nga yata talaga ang masasabing “new normal” kahit abnormal ka naman dahil sa mga sitwasyong hindi natin kontrolado. pero pwedeng maiwasan kung hindi pasaway ang karamihan sa mga pinoy.

Pero ano-ano nga ba ang mga advantage ng nagtatrabaho sa sariling bahay?

1. Pwede kang mag-cr ng hindi ka masisita ni boss or pwede ang magmeeting habang nakaupo sa inodoro.
2. Pwede kang magtrabaho ng nakapambahay o nakahubad kung trip mo.
3. Hindi ka na babyahe ng malayo kahit hatid sundo ka naman ng jowa mong may sasakyan. O sundo’t hatid kung malibog ka.
4. Mas kontrolado mo ang oras dahil nanaisin mo na matapos ng maaga ang trabaho para makahiga ka ulit sa kama mo.
5. Pwede kang bumangon ng late at kahit hindi ka na maligo kasi walang aamoy sa iyo.

Sabagay, masarap nga ang tambay lang sa bahay. Pero pakatandaan, hindi porke binigyan ka ng pagkakataon na magtrabaho sa bahay, eh aabushin mo na ito. Magpasalamat tayo sa maswerte pa rin tayong nakakapag trabaho dahil marami sa ating kababayan ang nawalan ng pagkakakitaan dahil nahuli silang nagnenenok sa pantry dahil sa pandemya.

Ang masasabi ko lang, magtrabaho ng tama at sapat, para hindi naman nasasayang ang binabayad ng kumpanyang nagbibigay ng pagkain sa inyong hapag kainan. I thank you. *bow*

K-Drama Feel part 1

Kapag nakakapanood ako ng k-drama, kadalasang sumasagi sa isip ko kung nangyayari ba ang mga ito sa totoong buhay, lalo na yung mga kilig moments na kung saan nagbabatuhan ng mga matatamis na salita at talagang kikiligin ka kapag tinamaan ka. At saka ko naalala na may mga k-drama moments pala ako nung kabataan ko, 5 years ago..

Third year highschool ako nung una kong nakilala si Leonora, 1st year lang siya noon at transferee sa aming school. Sa unang tingin, masasabi mo na cute siya pero hindi ito sapat para mapukaw ang kalooban ko sa kanya.

Naging close kami dahil pareho kaming officer ng student council pero salungat ang aming schedule dahil pang umaga siya, panghapon naman ako pero may ilang minuto kaming nagkakatagpo kapag nag overlap ang pag-uwi niya at pag pagpasok ko sa hapon.

Walang landiang nagaganap, dahil turing ko sa kanya noon ay parang little sister. At ang masaklap pa noon, ginawa ko siyang tulay dahil nagpalakad ako sa isang kaklase niya na crush ko. Tinulungan naman niya ako pero sa kasamaang palad, olats ako dun sa crush ko.

Ang hindi ko maintindihan, nung mga panahon na nagpapatulong ako sa kanya, mas madalas ang usap namin dahil siya ang sinasadya kong kausapin, at dahil mas madalas ko siyang makita at makausap, nagkaroon ng kaunting puwang sa puso ko para sa kanya, naging crush ko na rin siya, ng slight.

Ilang buwan ang lumipas, napasali kami sa isang stage play na kung saan mas lalo kaming naging close ni Leonora. Sinabi niya sa akin na crush niya ang isa sa mga mahusay ng stage actor sa aming school noon. Aaminin ko kuya Eddie, medyo na hurt ako pero wala naman akong magagawa dahil friends lang kami. Wala akong K na mag-inarte para sabihin sa kanyang “Ako na lang, ako na lang sana…”.

Naging mag close sila nung lalakeng magaling umarte, to the point na nasasaktan na ako kapag nakikita ko silang magkasama at nag-uusap. One day, sinabi ni Leonora na magkikita at mag-uusap sila nung lalakeng magaling umarte sa patio ng aming sibahan para “mag-usap”. Kinabahan ako nun ate Charo, pakiramdam ko kung hindi ako gagawa ng aksyon, hindi ko masasabi kay Leonora ang tunay kong nararamdaman.

Dali-dali akong bumalik sa patio at hindi ako nakapaniwala sa nakita ko. Nakaupo sila sa isang bench, nakayakap sa isa’t-sa. Shook ako besh! At kahit masakit, lumapit pa rin ako para makumpirma ang nakikita ng aking mga mata pero itinatanggi ng aking puso.

Potpot : Uyy, sir.. uy Leonora, nandito pala kayo.

Hindi inaalis ni lalakeng magaling umarte ang pagkakayakap niya kay Leonora.

LMU : Oo nandito kami, anong ginagawa mo dito?

Potpot : Napadaan lang sir, ok lang ba kayo?

LMU : Oo ok lang kami, sige pwede ka ng umalis

Hindi ko inaalis ang tingin ko kay Leonora at kahit maluluha na ako sa nakikita ko, wala akong magawa. Hindi ko nakitang tumingin si Leonora sa akin, nakatingin lang siya sa malayo.

Umalis ako at saktong pagtalikod ko, tumulo ang mga luha ko, senyales na nabigo ako. Sobrang sakit ate Mel. Tinago ko ang iyak ko at nung nakakasiguro na akong hindi na nila ako tanaw, agad kong pinunasan ang luha ko para hindi naman ako mukhang dugyot habang naglalakad pauwi.

Lumipas ang mga araw, linggo, buwan, na sa tuwing nakikita ko si Leonora, malungkot siya. Gusto ko siyang lapitan pero natatakot ako. Natatakot ako na kumirot ang puso ko kapag ikukwento niya na sila na ni lalakeng magaling umarte. Hindi ko kakayanin, ouch! At sa tuwing titingin siya sa akin, lumalayo ako ng tingin at iiba ng direksyon papalayo sa kanya.

Isang araw, sa hindi inaasahang pagkakataon, nakaupo ako malapit sa pasukan ng mga estudyante at nagbabasa ng aralin nang may biglang tumabi sa akin. Si Leonora. Pagtingin ko sa kanya ay nakangiti siya. Ang ganda niya.

Leonora : Uyy Pot, kamusta na? Tagal na nating di nagkakachikahan ah. Kamusta na? May girlfriend ka na ba?

Sa loob ko gusto kong sabihin na, “ikaw sana ang gusto kong maging girlfriend kaya lang may nagpapasaya na sa puso mo.”

Potpot : Ako? may GF? BF madami! ahahahahaha!

Leonora : Sira ka talaga! (sabay hampas sa balikat ko)

Potpot : ouch! it hurts ah!

Ewan ko ba Tiya Dely, nung nagkakausap kami medyo gumaan ang pakiramdam ko. Kahit masakit pa rin pero nung nakita ko siyang masaya, unti-unting nawawala ang sakit na nararamdaman ko. Masaya ako na masaya siya. Ang cliche, ano? Pero totoo. I’m happy that she is happy at nung nakita ko ang mga ngiti niya, natunaw ang lahat ng hinaing ko. Sumaya ako.

Nagbalik ang sigla na nakikita ko sa kanya sa tuwing kami ay nagkikita at nag-uusap. Nakundisyon ko ang sarili na ok lang na friends kami. Masaya na ako na makita siya. Humugot ako ng inspirasyon sa kanya. Masaya ako.

Sa hindi ko alam na kadahilanan, napunta ang usapan namin kay lalakeng magaling umarte.

Potpot : Kamusta na kayo ng bf mo, si lalakeng magaling umarte? Payo ko lang ha, mag-ingat ka dun kasi alam ko madami siyang ine-entertain na babae.

Leonora :  Huh? hindi ko bf yun. Crush ko siya pero hindi kami.

Potpot : Ano? Pero nung dati nakita ko kayo magkayakap noon, bakit?

Leonora : Nagtapat siya sa akin na liligawan niya ako at bigla niya akong niyakap, hindi ako makagalaw sa bigla.

Potpot : So hindi mo pa siya sinasagot?

Leonora : Naku hindi ah! hindi na nga nasundan ang usap namin eh.

Tangina! Eto na yung hinihintay kong chance! Ang bilis ng tibok ng puso ko, nauutal ako sa mga sinasabi ko at halata sa boses ko yung kaba na parang nangangatog pa.

Potpot : May sasabihin ako sa iyo pero wag kang tatawa ha.

Leonora : Ano yun?

Potpot : Ma.. ma… mata.. gal… na ka… si ki. tang… crush.. nung.. nung.. nung sina.. sinabi mo na mag.. ki..kita ka.. yo.. nag..ma..dali… ako.. na pun.. tahan.. ko.. ka.. yo… pe.. pe.. pero too late na.. a.. ko…

Leonora : (tumatawa) Ano nangyari sa iyo? Bakit ka na-uutal.

Potpot : Kinakabahan kasi ako.. (hinga ng malalim).. gusto ko sanang sabihin sa iyo na gusto kitang ligawan noon pero nahuli ako.. pero salamat at naliwanagan ako kaya magbabakasakali ako uli.. pwede ba kitang ligawan Leonora?

Leonora : (nakatitig sa mga mata ko)

SYET!!

Itutuloy…

Fr. Potpot…

Nakwento ko na ba sa inyo na muntik na akong maging pari? Hindi pa? Sige, next time ko na lang ikukwento.. JOKE!

High school.. 4th year.. Sikat at kilalang pari sa aming lugar si father Jhong.. siguro mangilan-ngilan sa inyo ay kilala siya dahil nalabas na siya sa telebisyon kasama si Mike Velarde. Mahusay siyang pari, at sa tuwing nagmimisa siya sa aming parokya, ay talaga namang dinudumog ng sangkatauhan ang mala-comedy bar niyang sermon.

Hinahangan siya hindi lamang ng mga oldies, kundi pati kaming mga bagets noon dahil aliw na aliw kami sa mga birit niya sa tuwing nabuka ang kanyang bibig. Kaya nga naisip namin na nung nagsabog ng sense of humor ang kalangitan sa mga nagnanais na magpari, eh kumuha ng palanggana si father Jhong at sinalo niyang lahat.

Kaya nga nung mga panahon na hindi ko pa alam ang nais kong kuning kurso sa kolehiyo, sumagi sa isip ko na sumubok maging pari. Naiisip ko naman na halos lahat ng katangian bilang pari ay nasasa akin na:

1. Nag-uumapaw sa kagwapuhan Mabait
2. Malakas ang appeal Madasalin
3. Matipuno Mapagpakumbaba
4. Saksakan ng talino Matulungin sa kapwa
5. Malandi Maginoo

Kaya nung nagkaroon ng pagsusulit bilang kandidato sa pagiging pari sa aming paaralan, ay agad-agad akong kumuha nito at sa kabutihang palad ay pumasa ako with flying colors!

Masayang-masaya akong ibinalita sa mga magulang ko na magkakaroon na sila ng anak na pari na agad namang kinasuklaman ng nanay ko dahil alam niyang manyakis ako kinatuwa ng nanay at tatay ko.

Isang araw, nakausap ko si father Jhong sa may patio ng aming parokya at dahil isa ako sa tagahanga ni father, ay nagtanong ako sa kanya ng mga tips kung paano maging isang matagumpay na alagad ng simbahan.

“Pakatandaan mo Potpot, ikaw ay manunumpa, alam mo naman siguro yung Vow of Poverty?” sinasabi niya ito habang binubuksan ang kanyang pitaka na laman ay puro 500 at 1000 pesosesoses.

“Tandaan mo rin na ikaw dapat ay matutong magpakumbaba” habang tinatawagan niya ang kanyang driver para iparada ang kanyang Pajero sa gilid ng simbahan.

“At isipin mo lagi Potpot na ikaw ay maglilingkod sa simbahan ng buong tapat” habang hinihithit niya ang kanyang yosi at ibinuga sa hangin.

“At higit sa lahat, sa itaas ka lamang naka-focus” habang nakikipagkindatan siya sa babaeng maganda na nakasakay sa likod ng Pajero niya.

Nagpasalamat ako sa kanya at biglang napaisip sa mga sinabi niya sa akin. Medyo na-confused ako. Kaya, agad-agad akong sumangguni sa aming Guidance Councilor patungkol sa aking suliranin. Sinabi ko sa kanya na nais kong maging pari pero gusto ko ang buhay na tinatamasa ni father Jhong.

Buti na lang at taklesa ang GC namin at sinabi sa akin na “Kung nanaisin mong maging matagumpay sa buhay, huwag ka ng mag-pari. Sasayangin mo lang ang oras at panahon mo at ng mga tao dahil hindi ka lubos na maglilingkod para sa simbahan kundi sa iyong mga personal na pangangailangan. Mas mabuti pa na mag engineering ka na lang, ang talino mo kaya sa math.”

Para akong binuhusan ng malamig na tubig nung sinabi niya ito. At dahil sa mga sinabi niya, tinalikuran ko na ang pangarap kong maging pari at nagsumikap maging engineer.

Ang moral lesson ng kwento kong ito, laging makikinig sa maganda mong guidance councilor. At siguraduhin mo na habang kinakausap ka niya, ay nakatitig ka sa kanyang mga mata at hayaan mong hawakan niya mga kamay mo habang kinukumbinsi ka niyang huwag ituloy maging pari. huwag magpadalos-dalos ng desisyon. Siguraduhin na ang gagawin sa buhay ay yung hindi lamang makakabuti sa iyo, kundi para sa mga tao sa paligid mo.

Pero ang astig ko siguro kung nagdidrive ako ng Pajero at nakikipagkindatan sa magandang chick… haaaay.. ~Mangarap kaaaaaa!!

mahirap magpigil ng galit…

Walang perpektong tao sa mundo. Lahat may kanya-kanyang lakas at kahinaan. Inaamin ko na hindi ko kontrolado ang init ng ulo ko kapag nakaka-encounter ako ng taong kupal sa paningin ko.

Isang halimbawa ang isa sa mga ka penpal kong hapon. Maayos naman ang aming pagsasama. Walang problema at nagtutulungan naman kami kung kailangan naming kamutin ang likod ng isa’t-isa. Pero noong nabigyan siya ng kapangyarihan para mag approve ng mga kontrabandong pinupuslit sa kulungan ng mga daga, medyo nagkaroon ng angas ang kaibigan kong sakang. Hindi kasi kami magkaintindihan kung ano ba ang mas mabigat, ang isang kilong bakal o ang isang kilong bulak. Instead na ayusin namin ang sitwasyon, dali-dali niyang isinama sa usapan ang mga kaibigan naming namumulot ng cherry blossom sa kanal. Ok lang naman sana pero para sabihin niya na “hindi mo yata alam ang proseso ng pag apruba ng mga kontrabando”, doon na nagdilim ang paningin ko at namura ko siya mula ulo hanggang paa… sa aking isip.

Meron akong prinsipyo sa buhay na “kung kupal ka, MAS kupal ako”. Sa totoo lang, ayokong magpaka-stress sa trabaho dahil dito ko kinukuha ang pambili ko ng flovored condom na ginagawa kong chewing gum ikinabubuhay ng pamilya ko, pero hindi ko talaga maiwasan lalo na kapag pinamumukha mo sa akin yung kapasidad kong magtrabaho sa utak mong lugaw na may tokwa’t baboy.

Nagparaya ako sa pamamagitan ng pag-reply sa kanyang mga mensahe, ipinaramdam ko sa kanya na hindi ako natuwa sa inasal niya bilang kupal ranger. Tulungan lang naman tayo, hindi kupalan, pero hindi ko na pinakita ang pagiging kupal lord ko sa kanya. Pero hirap yung batok ko dahil inaatake na ata ako ng high blood nung mga panahong nakikipag talasikan ako ng laway sa keyboard.

Natuto akong mag let go sa mga insignificant  experience sa buhay ko para hindi sya tumanim sa akin at magkaroon ng galit sa tao. Kaya, hindi ko na masyadong binigyan ng pansin ang nangyari at kinabukasan din ay… pinakulam ko sya sa may Quiapo. Congratulations sa tigyawat sa loob ng ilong mo, paborito mo pa naman ang mangulangot. Peace out!

malungkot na masaya…

Sinasabi natin sa ating mga kaibigan kapag sila ay nasa sitwasyon na ikasisira nila, “OK lang ‘yan ‘pre! Kayang-kaya mo yan! Para babae lang eh, nagkakaganyan ka…”, napakadaling sabihin pero ang hirap gawin…

Isa daw sign ng kahinaan ang pagiging alipin sa sariling emosyon. Yung hindi mo magawa ang sinisigaw ng utak mo, pero uto-uto ka naman sa binubulong ng puso mong tanga.

Pinipilit mong lunurin ang sarili mo sa alak, sa trabaho, sa kaibigan pero pilit ka pa ring bumabalik sa isla ng katangahan. Sino ba kasing nagsabing masarap ang magmahal? Sino bang Herodes ang nagpa-uso ng mga katagang “Mahal kita…”? Kung sino ka man, eh kaputaputahan ng ina mo!

Inaakala natin na sa bawat pintig, sa bawat tibok, sa bawat kirot ng puso ay may nakahadang kayamanan na magbibigay sa atin ng habang buhay na kaligayahan, pero bakit sa isang-iglap, nawala ito na parang bubbles na ginamitan lang ng joy ultra na walang halong gumamela?

Masakit? Oo. Pero tama lang. Dahil kung ipagpipilitan mo ang sarili mo sa isang bagay na alam mong hindi ka naman kayang pahalagahan, ano pang silbi ng mga katagang “Mahal kita…”?

Punasan mo ang mga luha kaibigan, hindi ito ang huling yugto ng iyong buhay. Tandaan mo na nung hindi pa siya kasama sa buhay mo, eh normal ka namang nakikipag patentero sa agos ng kalinawan. Hindi ka nag-iisa, madami kayo, pero pakatandaan, ok lang maging tanga paminsan-minsan, ‘wag mo lang dalasan.

Teka, bakit eto ang sinulat ko ngayon? Aba malay ko, naisip ko lang. Masama ba? Nanyo!

 

adik na yata ako…

Hindi ko alam kung kailan nagsimula ang “addiction” na ito. Akala ko kasi, kaya kong kontrolin ang sarili ko. Sabi ko pa naman na isang beses ko lang gagawin ito, pero dahil kakaiba yung pakiramdam nung una ko itong masubukan, pinaulit-ulit.. at ulit ko itong ginamit…

Sa una nakakakaba. Iniisip ko na hindi ako sanay sa ganitong proseso. Yung madami kang gagawin bago mo makuha yung “satisfaction” na hinahanap mo.

Ilang taon ko na ring “ginagamit” ito at sa totoo lang, hindi yata matatapos ang araw ng hindi ko sya ginagamit, at kung minsan, paulit-ulit pa sa loob ng isang araw… siguro mga dalawa o hanggang tatlong beses, kung kailan ko mapag-tripan.

Adik na yata ako.. hindi ko naman inaasahan na sa unang subok, eh makukuha nito ang “kiliting” hinahanap ko.. yun bang parang maiiihi ka sa salawal sa kaba at tuwa… ang sarap lang sa pakiramdam…

Sumubok na rin ako ng ibang “klase” at iba-iba ang pakiramdam pero iisa lang ang kahahantungan… ubos na ang pera ko, pero nakatulala akong masaya… ganun kalupit…

Sorry, pero hindi ko yata kayang tigilan… adik na ako.. at wala akong paki-alam sa sasabihin ng iba.. masaya ako eh.. hindi kayang punuan ng kahit ano pa ang kasiyahang nararamdaman ko sa ngayon…

Hindi ako titigil.. patuloy ko pa ring gagamit-gamitin.. masaya ako.. at yun ang mahalaga…

nagbabalik sa nakagawian…

Masaya din na paminsan minsan ay lalabas ka sa nakagawian mo. Yun bang tipong nasanay ka na araw-araw umiinom ng kape, tapos isang araw, bigla ka na lang iinom ng orange juice, pero hindi ibig sabihin ay ayaw mo na ng kape, nataon lang na gusto mong subukang mag orange juice sa mga oras na yun para maiba naman.

Ganyan din ang pakiramdam ko sa sa pagsusulat dito. Sa totoo lang, dito naman ako nagsimula. Nilathala ko ang mga kalokohan ko sa buhay, iniisip na kahit papaano ay may babalikan ako pagtanda ko at sure ako na kapag binasa ko ito, masasabi ko na lang na TANGNA! ANG SABAW NG SULAT KO! ang sayang magbasa ng mga pahina ng nakaraan.

Sinubukan kong bisitahin itong pahina ko noong Biyernes para magbasa ng ilang post ko noon para maibsan ang aking kalungkutan. Kamakailan, nakakaramdam ako ng matinding pagkabagot hindi lamang sa trabaho kundi sa estado ko sa buhay. Hindi ko naman masasabing hirap ako o ang pamilya ko. Siguro marahil napapaisip ako ng mga bagay-bagay at napapaisip na “ano bang ulam mamaya?” “ano bang plano ko sa buhay ko?”

Sampung taon na ako dito sa Japan at pakiramdam ko ay matatagalan pa bago ako makabalik sa Pilipinas. Sa ngayon ay hindi pa ako nakakaipon para makapag patayo ng bahay at bigyan ng magandang tahanan ang mag-iina ko.

Kailangan ko ng inspirasyon. Kailangan ko ng pagbabago sa aking buhay. Kailangan ko ng magsaing at nagugutom na ako na may bagong pagkaabalahan.

Kaya naisip kong buhayin itong natutulog kong blog para ilabas ang mga saloobin ko dahil sa totoo lang, kailangan ko ng outlet. Hindi naman ako nagpopost sa FB ng aking mga naiisip dahil ang mga nandun ay utak ewan. Sa YouTube naman ay ginagawa kong puro “good vibes” para naman kahit papaano ay nakakapag bigay ako ng kaunting saya.

Dito talaga ako “uncensored”. Dito ko pwedeng sabihin ang mga gusto ko ng hindi ko masyadong binibigay ang detalye ng kung ano man ang gusto kong ibahagi sa inyo. Sa totoo lang, hindi naman ako umaasa na may magbasa nito. Nilabas ko lang ang saloobin ko.

At kasabay ng paglabas ko ng saloobin, nailabas ko na rin ang sama ng loob ko sa kubeta. Multi-tasking ako eh.

At tulad ng mga pinangako ko na napapako ay gagawa ako ng weekly blog para ma-satisfy ang kulang sa akin… kulang ako sa pansin…

Sa mga tamad magbasa, makinig na lang kayo. PAKSYET!

 

I-youtube mo!!!

Naku! Eto na naman ako! Gagawa ng bogus na dahilan kung bakit ‘di ako nakakapagpost dito sa blog ko. Magmamakaawa na naman ako sa inyo na sana maintindihan nyo.. Blah! Blah! Blah!!

No more excuses! Talagang hindi na ako nakakapag post! At kahit sisihin ko ang trabaho ko… kahit sisihin ko ang mga yakuza dahil pinutulan nila ako ng daliri…  kahit pa pumuti ang uwak sa harapan ko, ay hindi na ako gagawa ng dahilan. Bagkus ay aanyayahan ko kayong panoorin ang mga youtube videos ko na kung saan hindi na ninyo kailangang basahin pa ang mga pinagsasabi ko, papanoorin na lang ninyo at bahala na kayo kung isusumpa ninyo ako o bibigyan ng paranggal.. ehehehehehe

Sana ay mabisita ninyo ang aking youtube channel at sana rin ay mag subscribe kayo kung nais ninyong makita ang kahibangan ko!! Eto ang pinaka bagong post ko na sana makarelate kayo!

dito na me.. where na u?

Sa wakas! Nilakasan ko na ang loob ko at itinuloy ko na ang paggawa ng mga youtube videos ko para kumita ng limpak-limpak na salapi makapag bigay ng inside knowledge sa aking buhay at kung ano ba ang mga pinaggagagawa ko dito sa lupain ng mga samurai at ninja…

Kung matatandaan ninyo, na sa malamang hindi na gumagawa ako dati ng mga skits sa luma kong youtube account. Ito kasi ang therapy ko para labanan ang lungkot at stress habang nakikipag sapalaran ako sa pakikipag laban kay godzilla na malayo sa pamilya…

Kahit papaano ay sinikap kong maging katawa-tawa pero hindi talaga naging kaaya-aya ang mga videos ko dahil walang kwenta ang mga nanonood noon hindi pa ako ganoon kabihasa sa pag edit at pag-arte…

Hanggang ngayon naman ay hindi pa rin ako komportable na nakaharap sa camera kahit artistahin ang peg ko sanay ako humarap sa maraming tao dahil medyo nako-conscious ako sa hilatsa ng pagmumukha ko…

Pero isinantabi ko ang mga insecurities ko at ngayon ay magfofocus na ako patungkol sa mga kalokohan kinahihiligan kong gawin dito sa base ni gundam…

Kung kayo ay may youtube account, subscribe kayo sa channel ko, at bilang pasasalamat, magtathank you ako magsu-subscribe din ako sa inyo. Araw-araw ako nagchecheck ng youtube kaya kung may mga uploads kayo na video ay tiyak na hindi ko papanoorin papanoorin ko ito at makikipag-interact pa ako.. ang bongga lang!

Ayun lang.. akala ninyo may kwento ako? WALA! kapal ng mga mukha nitong mga ito… pero salamat at nanjan pa rin kayo.. hayaan ninyong i-kiss ko kayo sabay hug, kung lalake kayo at sasabunutan beso-beso naman sa mga kababaihan… baboosh!